«Իրատեսը» շարունակում է զրույցը «Երևանյան հեռանկարներ» երաժշտական միջազգային փառատոնի հիմնադիր նախագահ, կոմպոզիտոր ՍՏԵՓԱՆ ՌՈՍՏՈՄՅԱՆԻ հետ: Հիշեցնենք, որ փառատոնն այս տարի հոբելյանական է` լրանում է հիմնադրման 20-ամյակը:

Նկարիչների միությունում բացվել է ՆԻԿՕՅԻ (ՆԻԿՈԼԱՅ ՄԱՆՈՒԿՅԱՆ) ստեղծագործությունների անհատական ցուցահանդեսը: «Իրատեսի» հետ զրույցում մշակույթի նախարարի օգնական, նկարիչ ԴԱՎԻԹ ԴԱՆԻԵԼՅԱՆԸ խոսեց ցուցահանդեսից ստացած տպավորությունների մասին:

Սոս Սարգսյանի անվան թատրոնի վաստակաշատ դերասան Դավիթ Հակոբյանը` առաջիններից մեկը, նույնպես վրդովված էր, վիրավորված. մշակույթի նախարարությունն անտեսելով կոլեկտիվի գոյությունը, տնօրեն և գեղղեկ էր նշանակել Վիգեն Չալդրանյանին։

Առաջին մրցանակը շնորհվեց Սյուզաննա Աղամալյանին (դաս.՝ Նաիրա Դիվանյան) և Մերի Առակյանին (դաս.՝ Նարինե Մխիթարյան): Ի դեպ, վերջինս արժանացավ նաև «Հանդիսատեսի համակրանք» մրցանակին: Մեր զրուցակիցը ԷԴՄՈՆԴ ՄԱԿԱՐՅԱՆՆ է:

«Այնտեղ». այս խորագիրն էր կրում ՌՈՒԶԱՆ ՉՈԲԱՆՅԱՆԻ` «Դալանում» բացված լուսանկարչական աշխատանքների առաջին ցուցահանդեսը: Ամեն ինչ սկսվել է պարապլանով թռիչքներից: «Իրատեսի» հետ զրույցում լուսանկարիչն ասաց, որ զբաղվում է պարապլաներային մարզաձևով և որոշել է խմբի հետ ձմեռվա թռիչքային պասիվ շրջանն այլ երկրում անցկացնել: Այլ երկիրը Նեպալն էր:

«Իրատեսի» հյուրը արձակագիր ՄՀԵՐ ԻՍՐԱՅԵԼՅԱՆՆ է: Զրույցի առանցքում գրականությունն է, նաև՝ ազգային խնդիրներ, հասարակական ճիշտ և սխալ ընկալումներ, հասարակական-քաղաքական վայրիվերումներ՝ 90-ականներից մինչև մեր օրերը:

Կներե՛ք, նախ ճշտենք վերնագիրը: Ոչ թե աշխարհի, այլ տիեզերքի: Այո, այո: Ամբողջ, անսահմա՜ն ՏԻԵԶԵՐՔԻ: Ես հասկանում եմ, հիմա կասեք, թե աշխարհում հազարավոր, միլիոնավոր մարդիկ կան, որ անպայման ինձնից ավելի դժբախտ կլինեն…

Օրեր առաջ մամուլում կարդացի, որ Շվեյցարիայի Զոլոտուռն քաղաքում կայացել է թուրք-ադրբեջանական մշակույթի կենտրոնի բացման արարողությունը: Ծիծաղելի է, չէ՞: Ես էլ մի լավ ծիծաղեցի, բայց անակնկալ հիշելով մեր մշակույթի պատասխանատուներին, քիչ էր մնում լաց լինեի:

2012-ին հրապարակ իջավ «Կայարան գրական հանդես» տարեգիրքը: Հրապարակ իջավ և պահպանեց գրավյալ դիրքը ներկա գրական-մշակութային հայկական կյանքում: Գրավյալ դիրք: Միայն այսպես, ոչ ավելի, ոչ պակաս, զի երբ երկրի պետական ատյանների համար ազգային մշակույթն ու արվեստը հարված են գոտկատեղից վար, և երբ ինչ-որ դավադիր գործընթացների արդյունքում քարոզվում, նյութականացվում և հասարակության ու ժամանակի պարանոցին են փողկապվում հիմնականում ապազգայինն ու հակահանրայինը, գրականության մշակները կամա-ակամա (ավելի հաճախ՝ կամա) ստանձնում են դիրքապահ զինվոր-սպայի դերը՝ համապատասխան դիրք-ամրոցում:

Իմ զրուցակիցը «Երևանյան հեռանկարներ» երաժշտական միջազգային փառատոնի հիմնադիր նախագահ և գեղարվեստական ղեկավար, կոմպոզիտոր ՍՏԵՓԱՆ ՌՈՍՏՈՄՅԱՆՆ է: